Proza

Życie bywa...różne. Są górki i dołki. Proste i kręte ścieżki. Jest słońce i deszcz. Burza i tęcza. We wszystkim muszą być proporcje. Równowaga. Yin i Yang. Niby to oczywiste i wszyscy o tym wiemy, ale nich rzuci kamień ktoś, komu nie zdarzyło się o tym zapomnieć. Ba! Kto nawet zaczął w to wątpić...Los nie zawsze jest dla nas łaskawy, często podkłada nam kłody pod nogi. Bardzo łatwo jest, wtedy w paść w taką czarną dziurę. Pojawia się lęk, bezsilność, strach, brak nadziei...Zjadają cię od środka. Z każdym dniem, co raz bardziej, jak dziką zwierzynę. Próbujesz z tym walczyć. Próbujesz wyjść z tej czarnej dziury. Bezskutecznie...Aż pewnego dnia przestajesz z tym walczyć. Zaczynasz akceptować to, co w tobie ciemne. Nie próbujesz tego stłamsić, udawać, że tego nie ma. Po prostu stwierdzasz, że skoro to się pojawiło to ma coś ważnego do zakomunikowania. I wtedy zaczynają dziać się cuda! Pomału, kroczek po kroczku zaczynasz wychodzić z czarnej dziury. Wydobywasz się na powierzchnie. Widzisz słońce, jesteś tym oszołomiony, w końcu tyle czasu spędziłeś w ciemności. Przed tobą wiele dróg. Nie wiesz, którą wybrać. Jesteś jednocześnie przerażony i zafascynowany. Na początku błądzisz. Idziesz przez bagna i ogrody pełne chwastów, a później trafiasz na piękną łąkę pełną kwiatów i motyli. Kładziesz się na trawie. Patrzysz w niebo na ocean białych chmur i nagle uświadamiasz sobie, że było warto przez to wszystko przejść. Warto było błądzić, by na końcu zaleźć szczęście