Czy ludzie chętnie pomagają osobie na wózku? Zobacz filmik Rafała Miszkiela!

Panie Rafale. Każdy kij ma dwa końce. Podam inną sytuację, która nie wywołuje optymizmu. Osoba dorosła po DPD, chodząca, wykształcona, jednak z wieloma niesprawnościami, nazwijmy to "ukrytymi", których nie widać na pierwszy rzut oka, ale bardzo ograniczającymi normalne funkcjonowanie w codziennym życiu. Jako dziecko i młodzieniec musiał ciągle walczyć o swoje miejsce w społeczeństwie. Wówczas niejednokrotnie płakał i stwierdzał, że wolałby być niepełnosprawnym na wózku, niż wiecznie udowadniać wszystkim na około, że nie jest przysłowiowym wielbłądem. Proste skasowanie biletu w autobusie z drżeniem niekontrolowanym jest już wyzwaniem. Odpowiedzią na prośbę o pomoc bywa ironiczny, wymowny uśmieszek, niekiedy z podtekstem. U starszej osoby drżenie jest do przyjęcia, u młodego mężczyzny nie jest uznawane jako stan chorobowy. Niejednokrotnie widział "nieżyczliwe" spojrzenie gdy nie pomagał przy wniesieniu zakupionego, ciężkiego sprzętu ponieważ jest po ciężkiej operacji kręgosłupa i nie wolno mu dźwigać. Nawet wyjaśnienie sytuacji nie wiele pomagało. Panu zapewne też by nie pomógł na schodach, z tym że Pan by to zrozumiał. Oczywiście, Pana film jest pięknym dowodem na otwartość ludzkich serc. Ciekawa jestem jednak czy film wykonany z udziałem osoby młodej proszącej przechodniów lub w cukierni o coś słodkiego, nie wyjaśniając że jest cukrzykiem, też będzie tak optymistyczny. A może sytuacja z przeniesieniem czegoś ciężkiego lub każda inna prośba o pomoc na ulicy gdy niepełnosprawność jest ukryta, a wymaga wsparcia innych. Panie Rafale, życzę Panu serdecznie optymizmu, radości ducha i samych życzliwych osób na swej drodze życia. Z ogromnym szacunkiem chylę czoło dla Pana działań. Proszę "tak trzymać".