Wśród obcych ludzi

Uczeń z niepełnosprawnością intelektualną człowiekiem jest znanym z niezwykłej ufności, która może zagrożeniem dla niego być nieznanym, a dla innych ludzi oznaką może być ich próżności. Uczniowi z niepełnosprawnością intelektualną tożsamość własną znać wypada aby czuć miejsce w środowisku społecznym na to jedną z recept jest szkolno - rodzinna rada, która tożsamość i umiejętności różne kształci: samoobsługa, zdrowe przygotowanie jedzenia umiejętność radzenia sobie w codziennych sytuacjach wiele tu w jakości życia tegoż ucznia zmienia. Ucznia uczy się zachowania w różnych sytuacjach, aby żadna w życiu go nie zaskoczyła stacja.. Emocje uczyć się rozpoznaje i naiwnym być przestaje. Asertywność i czujność przydają się bardzo mu, aby był szczęśliwy tu. Najlepszą lekcją dla ucznia takiego jest codzienna praktyka w życia kącikach. Małymi krokami, prosto i jasno podana przez ucznia doświadczeniem poznana. Oczywiście warto jasno mu wyjaśnić co go czeka, by nie musiał udawać Greka. Traktuj ucznia swego z szacunkiem, cierpliwością, a w mig nauczy się wszystkiego, co do życia mu potrzebnego. Otwieraj przed nim świat i nie bój się, bo cenna to rada kiedy świat zobaczy tego ucznia wspaniałego przez większość ludzi niezrozumiałego, zaakceptuje go i zawsze znajdzie się ktoś kto odkryć mu pomoże życia morze...

Jako nauczycielka pracująca w szkole podstawowej mam do czynienia z "innością" o nieco innym charakterze, ale problem jest wspólny. Uczniowie z dysfunkcjami mają "pod górkę". Moje doświadczenia dotyczą uczniów cudzoziemskich, których "ułomnością" jest brak znajomości języka polskiego, odmienne zachowania, wynikające z wychowania w innej kulturze, czasami wygląd wskazujący na cudzoziemskie pochodzenie. Jest oczywiste, że przynajmniej w początkowym okresie pobytu w polskiej szkole nie osiągają oni znaczących postępów w nauce. Czy w ogóle będą jakiekolwiek postępy, zależy nie tylko od zdolności i pracowitości uczniów. Moim zdaniem najważniejszy jest klimat, jaki wokół "innych" stworzy szkoła, a szczególnie szkolna klasa, do której taki uczeń trafi. Ogromna rola nauczyciela, ogromne wyzwanie dla całej szkolnej społeczności. Oswajanie "inności" jest trudne, jednak konieczne, by proces dydaktyczny przebiegał prawidłowo. Odpowiedzialność i rola nauczyciela jest tutaj nie do przecenienia, ale najlepszymi terapeutami i nauczycielami są rówieśnicy. Gdy poczują się odpowiedzialni, gdy stworzy się im okazję do wystąpienia w roli mentora, po krótkim czasie widać pozytywne zmiany zarówno w funkcjonowaniu społecznym, jak też angażowaniu się w zajęcia lekcyjne cudzoziemskiego dziecka. Wiele lat pracy w klasach różnorodnych kulturowo przekonało mnie, że jest to możliwe. Dodatkowym plusem integrowania klasowego zespołu (w moim przypadku integracja dotyczyła też całej szkolnej społeczności- nauczycieli, uczniów, rodziców) jest to, że ułatwiając funkcjonowanie potrzebującym wychowywaliśmy ludzi wrażliwych i tolerancyjnych. Jestem pewna, że podobnie będzie w przypadku dziecka z każdą niepełnosprawnością. Co byłoby bardzo pomocne w klasach, do których trafiają uczniowie potrzebujący szczególnego wsparcia? 1.Pomoc nauczyciela, asystent nauczyciela- nazewnictwo nie ma znaczenia, ważne, żeby obok mnie był ktoś, kto pomoże w sytuacjach krytycznych, kto pochyli się w razie potrzeby (a potrzeby pojawiają się często) nad uczniem i pomoże, nie zakłócając toku lekcji. To ważne, ponieważ bardzo często rodzice dzieci bez dysfunkcji mają pretensje, że dziecko sprawne inaczej zabiera czas, który powinien być czasem nauki. Nastawienie rodziców natomiast jest niezwykle istotne, bo to oni najbardziej wpływają na postrzeganie "innych" przez swoje dzieci. 2. W klasach 1-3 szkoły podstawowej brakuje mi godziny wychowawczej czyli czasu, który mogłabym (moglibyśmy) wykorzystywać m.in. w celu integrowania zespołu klasowego i oswajaniu "inności". Moje wybrane, sprawdzone rozwiązania, służące integracji: Problemy. Opiekuńczo Wychowawcze nr 4/2012- Dobre praktyki w szkołach wielokulturowych Problemy Opiekuńczo- Wychowawcze nr 2/2013 - Film, który powinien obejrzeć każdy Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze nr 7/2013- Problemy edukacyjne i wychowawcze w szkołach wielokulturowych Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze nr 7/2014- Asystent kulturowy potrzebny od zaraz Problemy Opiekuńczo- Wychowawcze nr 9/2015- Dzieci uchodźców idą do szkoły… nauczyciel https://biblioteka.ceo.org.pl/sites/default/files/Innowacyjne-rozwi%C4%85zania _Seria-M_publikacja-pdf.pdf

Uważam, że najważniejsza jest integracja, mimo, że niepełnosprawni gorzej sobie czasami radzą świadomość , że są akceptowani przez ludzi w pełni sprawnych dodaje im skrzydeł

do edukacji w warunkach pomocnych w rozwoju jego mocnych stron i nie kolidujących z jego słabymi stronami. W efekcie otrzyma ono odpowiednie wykształcenie i umiejętności społeczne. Dotyczy to również dzieci ze schorzeniami (czy to fizycznymi czy intelektualnymi). Osobiście uważam, że za ewidentne znęcanie się jednych uczniów nad drugimi muszą być surowe kary, np. robienie za darmo porządków w szkole (wynoszenie śmieci, zmywanie podłóg, itp.) przez minimum miesiąc. Nieco więcej mowa o tym w dwóch poniższych audycjach. Audycja z 8 października 2015. O problemie z integracją niepełnosprawnych intelektualnie. 8.10.2015 http://www.radiownet.pl/republikanie/misterx#/publikacje/audycja-z-8-pazdziern ika-2015-o-problemie-z-integracja-niepelnosprawnych-intelektualnie Tu mój kolega, poza omawianiem tematu, wspomina m.in. o mnie. Praktycznie w każdej kolejnej audycji już brałam udział i biorę do tej pory. O integracji bez znieczulenia 4.02.2016 http://www.radiownet.pl/publikacje/o-integracji-bez-znieczulenia-audycja-z-4-l utego-2016 Praktycznie od urodzenia m.in. niedowidzę. Od podstawówki do liceum chodziłam do szkół z oddziałami integracyjnymi, ale nie miałam prosto z integracją z innymi uczniami. Oczywiście, nie mogę zarzucać wszystkim, część z nich była naprawdę tolerancyjna, przyjazna i pomocna - dlatego tę grupę dzieci miło wspominam. Jednak jeszcze inna część była taka, że nierzadko dochodziło do przykrych sytuacji (głównie z chłopcami, dziewczyny były zazwyczaj w porządku), kończących się nie raz interwencją moich rodziców. Tak właśnie skończyła się np. jedna sytuacja w podstawówce, kiedy jeden kolega chodził za mną i stroił do mnie pogardliwe miny, a gdy mu się postawiłam i oddalam mu, to popchnął mnie na ścianę. Na szczęście nic poważnego mi się nie stało, ale byłam w szoku i wylądowałam u pielęgniarki. Od liceum sytuacja zaczęła się poprawiać, a teraz na studiach jest już dobrze. Jeśli chodzi o edukację, to nauczyciele (obecnie robią to wykładowcy na uczelni) pomagali mi w dopasowaniu formy nauki tyle ile mogli i na ile pozwalał regulamin szkoły (u mnie m.in. materiały tekstowe z powiększoną czcionką). Z uczelni wracam zazwyczaj sama - i generalnie jeżdżę znanymi trasami sama - autobusem. Ludzie na przystankach pomagają mi w razie czego odczytać numer autobusu i rozkład jazdy, a pasażerowie w autobusie ustępują mi miejsca (jeżdżę z białą laską, by było wiadomo, że niedowidzę).