Potrzebny dostęp do podstawowego środka higieny – cewników hydrofilowych

- Przy cewniku stałym mój pęcherz nie pracował tak, jak trzeba. Zakładanie go było praco- i czasochłonne oraz ze względów bezpieczeństwa wymagało pomocy specjalisty. Poza tym cewnik często się zapychał. Wtedy mocz zatrzymywał się, a potem cofał do dróg moczowych. Wywiązywały się stany zapalne, zakażenia, wysoka gorączka. Nawet najbardziej skrupulatna higiena nie była w stanie zatrzymać namnażania się zarazków – wyjaśnia Krzysztof Pietrzyk.

Cel: refundacja cewników hydrofilowych

Obecne rozwiązania w polskim systemie opieki zdrowotnej są niewystarczające do pełnego, samodzielnego funkcjonowania chorych. Badania potwierdzają, że standardy wdrożone w krajach europejskich, uwzględniające stosowanie jednorazowych cewników hydrofilowych, obniżają ryzyko niepożądanych infekcji i umożliwiają pełną aktywność zawodową, a co najważniejsze poprawiają komfort życia codziennego tych osób. Dlatego jednym z priorytetów kampanii jest aktywne wsparcie działań na rzecz refundacji cewników hydrofilowych w Polsce. Cewniki hydrofilowe powinny być objete pełną refundacją przez Narodowy Fundusz Zdrowia, ponieważ są rekomendowane przez ekspertów, jako najlepsze i najbezpieczniejsze.

- Nasi decydenci nie mogą pojąć rzeczy najprostszej - że profilaktyka jest tańsza niż leczenie – mówi dr Andrzej Buczyński, założyciel i wieloletni dyrektor zamkniętego w 2004 r. oddziału Neuro-Urologii Specjalistycznego Centrum Rehabilitacji im. Prof. M. Weissa w Konstancinie – W Wielkiej Brytanii działa to tak: pacjent z neurogenną dysfunkcją układu moczowego, zarejestrowany na oddziale leczenia rdzenia kręgowego, jest co pół roku wzywany na kontrolę przez grupę specjalistów, którzy dają mu dokładne instrukcje. Pacjent ma czuć, że jest stale pod opieką i ktoś się o niego troszczy.

Polska daleko za Europą

Zdaniem prof. Piotra Radziszewskiego, kierownika Katedry i Kliniki Urologii Ogólnej, Onkologicznej i Czynnościowej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego - w większości przypadków można zmniejszyć liczbę zużywanych przez pacjenta pampersów albo wręcz uwolnić go od nich.

Brak właściwej diagnozy, a potem odpowiedniego leczenia, sprawia, że pacjenci, którzy mogliby być wyleczeni, mają założone na stałe cewniki lub noszą pieluchomajtki. To stawia Polskę daleko w tyle za krajami europejskimi, które refundują swoim pacjentom sprzęt i leki potrzebne do samocewnikowania.