Gdy usiądziesz na wózku...

Po ukończeniu szkoły znalazł w gazecie ogłoszenie i podjął pracę w call center. Równolegle zaczął pracować w firmie medycznej. Zaczął wykorzystywać osobiste doświadczenia jako wiedzę, dzięki czemu mógł być lepszym specjalistą. Trzynaście lat temu poznał swoją miłość i przeprowadził się do Białegostoku. Z perspektywy czasu stwierdza, że to była jedna z najlepszych decyzji w życiu. Według niego życie w stolicy biegnie bardzo szybko, a tam, gdzie teraz mieszka, żyje się wolniej. To szczególnie istotne, gdyż ma 4-letniego synka.

Adam uważa, że za każdym sukcesem mężczyzny stoi kobieta, i twierdzi, że tak jest i w jego przypadku. To rodzina była i jest motorem jego działań. W Białymstoku odnalazł nie tylko szczęście rodzinne, ale też spełnienie zawodowe. Początkowo działał w Fundacji Aktywnej Rehabilitacji jako instruktor. Osiem lat temu wybrał się do Urzędu Miasta i zapytał wprost, dlaczego w Referacie ds. Osób Niepełnosprawnych nie pracuje osoba z niepełnosprawnością. Po tym epizodzie nastąpił szereg zdarzeń, w rezultacie których został członkiem Komisji ds. Likwidacji Barier Architektonicznych.

Adam Kujawa

Pracując przez 8 lat w Urzędzie Miasta Białegostoku na stanowisku referenta, skończył studia i uzyskał tytuł magistra. Działalność ta przyniosła wymierne efekty, ponieważ w Białymstoku powołano pełnomocnika prezydenta miasta ds. osób niepełnosprawnych, i został nim właśnie Adam. Uważa to za duże wyróżnienie i czuje się odpowiedzialny za ludzi, którzy zgłaszają się do niego po pomoc. Bo właśnie taka jest jego rola – wspierać innych.

Rafał

Używa określenia „za życia”, ponieważ w pamiętnym dniu nad wodą jego dotychczasowe życie się skończyło. Stracił kontakt ze wszystkimi znajomymi, zmienił miejsce zamieszkania, szkołę. Jedyne, co pozostało niezmienne, to mama i brat, którzy dawali mu wsparcie.

Co więc jest teraz i co było po wypadku? Też życie. Tylko całkiem nowe. Rafał od pierwszych dni nie rozpamiętywał tego, co było kiedyś, nie zastanawiał się „co by było, gdyby”. W szpitalu trafił na człowieka z Zakonu Krzyża Maltańskiego, który zaproponował mu wyjazd – za kilka miesięcy – na pielgrzymkę do Lourdes. Rafał nie zastanawiał się, czy da radę, tylko zgodził się, myśląc o czekającej go przygodzie. Tam poznał kolegę, który opowiedział o liceum z internatem dla ludzi z różnymi niepełnosprawnościami (tego samego, do którego chodził Adam). Po powrocie z Lourdes Rafał zgłosił się do Konstancina, bo uznał to za najlepszą drogę, jaką może wybrać. Po ukończeniu szkoły powrócił do Warszawy, ale nie zamknął się w środowisku osób z niepełnosprawnością.

Rafał porusza się na wózku, ale nie postrzega siebie przez jego pryzmat. To, co go napędza każdego dnia, odkąd pamięta, to muzyka elektroniczna. Regularnie chodzi na imprezy, gdzie zwykle jest jedyną osobą na wózku. Z największą radością wspomina festiwal muzyki elektronicznej na Węgrzech. Wybrał się sam, spał w namiocie, a kiedy potrzebował asysty, prosił o nią napotkanych ludzi. Do dzisiaj ma karty klubowe z nieistniejących już „imprezowni”. Kiedy okazało się, że w maju w Londynie gra jego ulubiony didżej, kupił bilet i poleciał na jedną noc do Anglii, aby zobaczyć na żywo jego występ.

Jest kibicem stołecznej drużyny piłkarskiej i wraz z kolegami tworzy niezwykłą paczkę. W ślad za drużyną podróżują po całej Europie. Są to nie tylko wypady na stadiony, ale też spotkania kumpli, którzy lubią zwiedzać nowe miejsca, poznawać kulturę i ludzi. Aplikując na rozmowy kwalifikacyjne, Rafał nie mówi o swojej niepełnosprawności i wygrywa. Wybierając wczasy z katalogu biura podróży, nie analizuje go z broszurą o dofinansowaniach NFZ. Rafał pokazuje, że życie nie musi być podporządkowane wózkowi.