Czarna księga dyskryminacji

Niewidomy nie może być honorowym dawcą krwi, niesłyszący nie ma co liczyć na tajemnicę lekarską, a sparaliżowany musi osobiście odebrać dowód osobisty. "Czarna księga dyskryminacji osób niepełnosprawnych", do której dotarł Dziennik, pełna jest przykładów kuriozalnych przepisów, które czynią życie kilku milionów Polaków prawdziwą udręką, a Polsce daje łatkę jednego z najmniej przyjaznych niepełnosprawnym krajów Unii.

Co gorsza, przykłady rozmówców Dziennika pokazują paradoks: przepisy, które dyskryminują niepełnosprawnych egzekwowane są z całą surowością, zaś te, które gwarantują ich prawa - są często fikcją.

Paweł ma 28 lat i mieszka w Szczecinie. Chciał oddać krew - jest zdrowy, nie należy do żadnej "grupy ryzyka". Na przeszkodzie stanęło coś zupełnie innego - Paweł od urodzenia nie widzi, więc nie może złożyć podpisu na formularzu. Odesłano go z kwitkiem.

- Poczułem się jak obywatel gorszej kategorii  - mówi Dziennikowi. Sprawdziliśmy. Przepis, który go upokorzył, znajduje się w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 18 kwietnia 2005 r. i stwierdza, że "kandydat na dawcę krwi musi posiadać znajomość języka polskiego w mowie i piśmie i bez udziału osób trzecich, samodzielnie, rozumieć treści kwestionariusza i pytania związane z wywiadem lekarskim".

To tylko jeden przykład spośród kilkudziesięciu przepisów kuriozów, które zebrały fundacja Instytut Rozwoju Regionalnego oraz Polskie Forum Osób Niepełnosprawnych. Z raportu, który planują opublikować pod koniec roku, wyłania się czarny obraz: Polska, od maja 2004 r. członek Unii Europejskiej, wobec niepełnosprawnych wciąż zachowuje się jak PRL.

- Nie ma właściwie dziedziny życia, w której nie byłoby przepisów pośrednio lub bezpośrednio dyskryminujących niepełnosprawnych - mówi Dziennikowi  koordynator publikacji Jacek Zadrożny. - Wadliwe prawo dotyczy dostępu do służby zdrowia, praw obywatelskich, edukacji, prawa pracy, a nawet dostępu do rozrywki i informacji…

Przeczytaj cały artykuł