Prawnik radzi: osobiste stawiennictwo

Moja mama choruje na raka. Jest osobą leżącą i z domu wyjeżdża tylko wtedy, kiedy musi (np. do szpitala). Uzyskała w ZUS orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy i samodzielnej egzystencji. Teraz występować będzie do komisji orzekającej o stopniu niepełnosprawności. Dostałam informację, że komisja może odbyć się zaocznie, na podstawie orzeczenia lekarza. Ale przepisy dotyczące wydawania kart parkingowych wymagają osobistego stawiennictwa osoby ubiegającej się. Skoro orzeka się zaocznie o niepełnosprawności, to czemu do wydania karty takie chore osoby muszą przybyć osobiście? Czy w ustawie jest tak zapisane?

Izabela R. z woj. pomorskiego

Podstawa prawna dot. wydawania kart parkingowych:

• Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U.11.127.721 t.j. z późn. zm.);
• Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2012.1137 t.j. z późn.zm.);
• Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 czerwca 2014 r. w sprawie wzoru oraz trybu wydawania i zwrotu kart parkingowych (Dz.U.2014.870).

W tym ostatnim akcie prawnym – rozporządzeniu – zawarte są szczegóły i są one dość jednoznaczne:

Wnioskowanie o kartę parkingową

§2.

1. Kartę parkingową wydaje się na wniosek osoby niepełnosprawnej lub placówki.
2. Wniosek składa się do przewodniczącego powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, zwanego dalej „przewodniczącym zespołu”, właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu osoby niepełnosprawnej w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych lub siedzibę placówki.
3. Osoba z niepełnosprawnością składa wniosek osobiście, z wyjątkiem:
   1. osoby, która nie ukończyła 18. roku życia, za którą wniosek składają rodzice lub ustanowieni przez sąd opiekunowie, albo jeden z rodziców, lub ustanowionych przez sąd opiekunów;
   2. osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie pozostającej pod władzą rodzicielską, za którą wniosek składa jeden z rodziców;
   3. osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie niepozostającej pod władzą rodzicielską lub osoby ubezwłasnowolnionej częściowo, za którą wniosek składa odpowiednio opiekun lub kurator ustanowiony przez sąd.
4. Wniosek placówki składa osoba upoważniona do jej reprezentowania

Odbieranie karty parkingowej

§10.

1. Osoba niepełnosprawna odbiera kartę parkingową osobiście, po okazaniu dokumentu potwierdzającego tożsamość albo przez ustanowionego pełnomocnika po okazaniu przez niego dokumentu potwierdzającego jego tożsamość oraz pisemnego pełnomocnictwa do odbioru karty.
2. Kartę parkingową wydaną:
   1. osobie, która nie ukończyła 18. roku życia, odbier jeden z rodziców lub ustanowionych przez sąd opiekunów,
   2. osobie ubezwłasnowolnionej całkowicie pozostającej pod władzą rodzicielską odbiera jeden z rodziców,
   3. osobie ubezwłasnowolnionej całkowicie niepozostającej pod władzą rodzicielską lub osobie ubezwłasnowolnionej częściowo odbiera odpowiednio opiekun lub kurator ustanowiony przez sąd – po okazaniu dokumentu potwierdzającego tożsamość i oświadczeniu o prawie do sprawowania odpowiednio władzy rodzicielskiej, opieki lub kurateli.
3. Osoba odbierająca kartę parkingową potwierdza jej odbiór. Przepis § 3 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Reasumując:

1. wniosek o kartę parkingową należy złożyć osobiście,
2. przy składaniu wniosku, można złożyć upoważnienie dla pełnomocnika do odbioru karty parkingowej, zawierające jego dane, nr dowodu osobistego,
3. kartę parkingową odebrać może pełnomocnik.

Ustawodawca, wprowadzając swoistą „weryfikację’’ kart parkingowych, miał na celu zmniejszenie liczby osób uprawnionych do korzystania z nich. Uznano, że wiele osób posługuje się nimi w sposób nieuprawniony, metodą na „babcię’’ lub „martwe dusze’’, stąd dość drastyczne ograniczenia dostępu i kontrola. Zdaniem ustawodawcy więc, nawet jeśli osoba ma problemy z poruszaniem się, powinna złożyć wniosek osobiście.

Cóż, nam pozostaje konstatacja, że z pewnością zamiast kosztownego poprawiania systemu nadawania przywileju, należało od początku przyjąć ograniczenia w jego dostępie, bez późniejszej ,,rewolucji’’ i chaosu. Cóż, myślenie ,,dojutrkowe’’ czyli byle do jutra, nie sprawdza się ani w skali mikro, ani makro.