Jarosław Duda: trener pracy i asystent - priorytety na 2015 r.

Już dzisiaj jest państwo niewolnicze, uśmierca osoby niepełnosprawne i zmusza rencistów do żebractwa” Zdaniem ministra Jarosława Dudy za 5-10 lat osoby z niepełnosprawnościami będą ważnym podmiotem na rynku pracy, gdyż rencista zatrudniony na takim samym stanowisku i wykonujący te same prace, co osoba zdrowa otrzymywać będzie od pracodawcy mniejsze wynagrodzenie niż zdrowa osoba i nie będzie też otrzymywać premii, prowizji, bony świątecznego. Poniżej podaję przykłady jakie mnie spotkały i spotykają w życiu. Przez to bardziej będzie się opłacać pracodawcy. Najbardziej opłaca się państwu dopuszczać do tego, aby niepełnosprawni żyli w kraju niewolniczym, byli uśmiercani i dyskryminowani. My niepełnosprawni żyjemy w kraju niewolniczym, gdzie jesteśmy uśmiercani i dyskryminowani. Nie mogę się zgodzić z tym, że taka osoba jak inwalida – rencista otrzymująca głodową rentę nie może w pracy zarobić tyle, co zdrowa osoba u tego samego pracodawcy i to na tym samym stanowisku. Jeśli ZUS nie ma pieniędzy na renty i emerytury to powinien dać możliwość zarobienia odpowiedniej pensji. Przez rentę nie można więcej zarobić? Do końca sierpnia 2014 r. mogłem zarobić do 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia 2726,80 zł brutto, to jest około 2000 złotych na rękę, a od 1 września 2014 r. wolno inwalidzie – renciście zarobić o 108,80 złotych mniej brutto, czyli 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia 2618 złotych brutto, to jest poniżej 1800 lub 1850 złotych na rękę. ZUS mnie nawet nie poinformował o zmniejszeniu zarobków od 1.09.2014 r. z 2726,80 zł brutto, czyli około 2000 złotych na rękę, a od 1 września 2014 r. wolno inwalidzie – renciście zarobić o 108,80 złotych mniej brutto, czyli 2618 złotych brutto. Poczułem się, jakbym dostał w mordę. Od 1 stycznia 2015 r. wzrastają składki ZUS, najniższe pensje zdrowych pracowników, a rencista może zarabiać jeszcze mniej. Przez to państwo zniechęca inwalidę – rencistę do podjęcia pracy, a zachęca do żebrania lub pobierania zasiłków w opiece społecznej. Oświadczam, że w Polsce jest dyskryminacja osób niepełnosprawnych. Oto przykłady dyskryminacji osób niepełnosprawnych: Zdrowa osoba pracująca na danym stanowisku spokojnie co miesiąc może zarobić powyżej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto i do tego może jeszcze otrzymać nagrodę, premię, trzynastą pensję oraz bon na Święta. Rencista – inwalida pracując na tym samym stanowisku co zdrowa osoba może otrzymać co miesiąc zaniżone wynagrodzenie, a więc do 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto. Jeśli tylko rencista – inwalida otrzymujący co miesiąc choćby około 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto, to nawet gdy tak samo pracuje wydajnie co zdrowa osoba pozbawiony będzie otrzymania nagrody, premii, trzynastej pensji oraz bonu na Święta. Jedną niesprawiedliwością i dyskryminacją osób niepełnosprawnych jest, że inwalida – rencista otrzymując głodową rentę musi mniej zarabiać tylko do 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto. Drugą niesprawiedliwością i dyskryminacją osób niepełnosprawnych jest to, że rencista – inwalida pracując na tym samym stanowisku co zdrowa osoba nie może otrzymać wynagrodzenia w takiej samej wysokości, co zdrowa osoba, a więc powyżej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto. Trzecią niesprawiedliwością i dyskryminacją osób niepełnosprawnych jest też to, że rencista – inwalida otrzymujący co miesiąc choćby około 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto, to nawet gdy tak samo pracuje wydajnie co zdrowa osoba pozbawiony będzie otrzymania takiej nagrody, premii, trzynastej pensji oraz bonu na Święta w takiej samej lub podobnej wysokości, co zdrowa osoba. W praktyce osoby niepełnosprawne nie są traktowane na równi z innymi. Art. 32. 1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. 2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Art. 33. 1. Kobieta i mężczyzna w Rzeczypospolitej Polskiej mają równe prawa w życiu rodzinnym, politycznym, społecznym i gospodarczym. 2. Kobieta i mężczyzna mają w szczególności równe prawo do kształcenia, zatrudnienia i awansów, do jednakowego wynagradzania za pracę jednakowej wartości, do zabezpieczenia społecznego oraz do zajmowania stanowisk, pełnienia funkcji oraz uzyskiwania godności publicznych i odznaczeń. Oświadczam, że im mniej osób pobierałby zasiłki w opiece społecznej, to więcej byłoby pieniędzy w budżecie państwa, jeśli pracujący inwalida – rencista na tym samym stanowisku co zdrowa osoba powinien otrzymywać takie same wynagrodzenie na równi ze zdrową osobą, czyli np. 2000 złotych, 2500 złotych lub też 3000 złotych netto. Jeśli Państwo nie ma pieniędzy na podwyżki rent, emerytur, a inwalida – rencista otrzymuje głodową rentę, która nie starcza na lekarstwa, czynsz, opłaty, wyżywienie, wydatki kulturalne, to powinno dać zarobić renciście np. do 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w wysokości około 4000 złotych. Przez to inwalida – rencista otrzymując wynagrodzenie w wysokości powyżej 70% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto np. 80% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto nie czułby tak bardzo, że w pracy praktyce nie będzie ą traktowane na równi z innymi zdrowymi pracownikami. Oprócz tego pracując tak samo wydajnie co zdrowa osoba mógłby otrzymywać nagrody, premie, trzynastą pensję oraz bon na Święta, czyli do takiej wysokości, która nie przekraczałaby 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto. Dzięki temu inwalida – rencista pracowałby spokojniej i nie czułby się poniżony, a także nie będzie musiał żebrać lub pobierać zasiłek z opieki społecznej. Chętnie dam państwu swoją niepełnosprawność, aby państwo przekonało się na własnej skórze w dzisiejszych czasach, na czym polega uśmiercania takich rencistów – inwalidów.