Deklaracja końcowa z 2. Zjazdu kobiet z niepełnosprawnością i ich sojuszniczek i sojuszników

2. Zjazd kobiet z niepełnosprawnością i ich sojuszniczek i sojuszników odbył się 8 marca 2024 roku w Domu Kultury Dom Otwarty w Warszawie. Zgromadził ponad 100 uczestniczek w Domu Otwartym, a ponad 250 osób oglądało transmisję on-line. Dla wielu z uczestniczek to był najważniejszy dzień kobiet w życiu. Uczestniczki zjazdu wypracowały i jednogłośnie przyjęły Deklarację końcową.

Treść deklaracji 2. Zjazdu kobiet z niepełnosprawnością

My uczestniczki i uczestnicy 2. Zjazdu Kobiet z Niepełnosprawnością i ich sojuszniczek oraz sojuszników domagamy się podjęcia przez decydentów wszystkich szczebli natychmiastowych działań mających na celu ochronę dziewczyn, kobiet i osób z niepełnosprawnością przed dyskryminacją i przemocą, a także zapewnienie możliwości korzystania z pełni przysługujących im praw.

W szczególności domagamy się: 

• przetłumaczenia, respektowania i wdrożenia rekomendacji Komitetu ONZ do spraw Praw Osób z Niepełnosprawnością;
• konsultowania ze środowiskiem kobiet z niepełnosprawnością, ich organizacjami oraz nieformalnymi grupami wszystkich rozwiązań i polityk, które dotyczą tej różnorodnej grupy;
• zniesienia „pułapki rentowej i sprzętowej” oraz wprowadzenia wymogu zapewnienia dostępności na każdym etapie zatrudnienia (od rekrutacji po codzienne wykonywanie obowiązków pracowniczych);
• obligatoryjnych szkoleń dla pracowników służb mundurowych/ administracji/ edukacji/ ochrony zdrowia z zakresu antydyskryminacji w obszarze praw osób z niepełnosprawnością ze szczególnym uwzględnieniem aspektów związanych z płcią;
• dodanie informacji o dostępności poszczególnych instytucji przy wykazach placówek świadczących wsparcie kobietom doświadczającym przemocy oraz przeznaczenie środków na zapewnienie pełnej dostępności tych instytucji;
• skutecznego i konsekwentnego wdrożenia komunikacji w polskim języku migowym oraz komunikacji alternatywnej we wszystkich instytucjach publicznych i podmiotach korzystających z pieniędzy publicznych, szczególnie w placówkach ochrony zdrowia;
• wprowadzenia kary za brak realizowania dostępności (kary powinny być nieuchronne, dotkliwe, szybkie);
• skrócenia procesu składania skargi na brak dostępności o pominięcie etapu składania wniosku o dostępność;
• zagwarantowania edukacji o funkcjonowaniu osób z niepełnosprawnościami i dostępności już od etapu szkoły podstawowej, a także wśród osób dorosłych (uwrażliwianie, empatia, zmiana myślenia);
• zapewnienia rzetelnej, opartej na faktach medycznych edukacji seksualnej z uwzględnieniem wszystkich aspektów różnorodności;
• wprowadzenia asysty wspomagającej rodziców z niepełnosprawnościami oraz asysty seksualnej z uwzględnieniem różnorodności potrzeb osób zainteresowanych; 
• systemowego wzmacniania świadomości potencjału osób z niepełnosprawnościami w rodzicielstwie wsród personelu medycznego.

Nic o nas bez nas.