Powrót na scenę tancerki po amputacji

Czy możliwy jest powrót na scenę tancerki, której amputowano część nogi? Przykład Adrianne Haslet-Davis pokazuje, że tak. Trzydziestotrzyletnia baletnica została poważnie ranna podczas zeszłorocznego zamachu w Bostonie; na skutek wybuchu straciła stopę i połowę łydki. Dzięki specjalnej protezie wróciła jednak na scenę i znów może cieszyć widzów swym tańcem.

Feralnego dnia Adrianne wraz ze swoim mężem, weteranem z Afganistanu, dopingowała biegaczy biorących udział w maratonie. Ich radość ze wspólnego świętowania przerwał wybuch bomby podłożonej przez terrorystę. W wyniku obrażeń poniesionych przez dziewczynę konieczna była amputacja nogi - do połowy łydki.

Wtedy wydawało się, że to koniec jej kariery na scenie. Jednak Adrianne nie zamierzała się poddać. - Byłam zdeterminowana, by znów tańczyć. I wiedziałam, że muszę to zrobić - opowiadała o czasie swej rehabilitacji.

Triumf woli i techniki

Jej droga powrotna na scenę rozpoczęła się, gdy spotkała Hugh Herra, biomechatronika z MIT, który sam - gdy był nastolatkiem - stracił obie nogi podczas wspinaczki górskiej.

Davis wiedziała, że Herr będzie umiał stworzyć protezę, która pozwoli jej znów zatańczyć. Jednak nawet dla Hugh, który wraz ze swoim zespołem z MIT od lat zajmuje się tworzeniem technologii pozwalających na zastępowanie utraconych lub uszkodzonych kończyn, było to nie lada wyzwanie.

Dzięki długiej pracy z zastosowaniem najnowszej techniki i wiedzy z dziedziny anatomii udało mu się opracować protezę, która jest w stanie naśladować pracę mięśni.
- W ciągu 3,5 sekundy przestępcy i tchórze zabrali Adrianne możliwość tańca. W ciągu 200 dni my jej ją przywróciliśmy – mówił o dokonaniach swojego zespołu sam Hugh Herr.

Adrianne Haslet-Davis po występie na konferencji TED, fot.: James Duncan Davidson/ blog.ted.com

Ale ostateczny sukces nie był tylko dziełem naukowców i techników. To trwające miesiącami treningi i silna wola pozwoliły Adrianne na powrót do tańca. W zeszłą środę po raz pierwszy od zamachu weszła na scenę w Vancouver, gdzie swym pokazem rumby uświetniła konferencję TED.

– Czułam się, jakbym dokonała czegoś, na co czekałam całe życie – mówiła tancerka. – To uczucie było bezcenne.