Historia Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich

W porównaniu do igrzysk letnich, zimowe igrzyska paraolimpijskie mają nieco uboższą i krótszą historię. Dobór dyscyplin i sam charakter imprezy w ciągu ostatnich 10 lat ulegały jednak znaczącym zmianom – zawody nabrały dynamiki, wzrósł też ich poziom sportowy.

Początek był skromny. Pierwsze w historii igrzyska paraolimpijskie z dyscyplinami sportowymi odbyły się w 1976 roku w Örnsköldsvik w Szwecji. 198 reprezentantów 16 państw – osoby po amputacjach lub z porażeniem wzroku – rywalizowało ze sobą w dwóch popularnych zimowych dyscyplinach: narciarstwie zjazdowym i biegowym. Poza sportową rywalizacją zaprezentowano także specjalny zjazd na sankach po torze lodowym.

W pierwszych zimowych igrzyskach nasz kraj reprezentowało 7 zawodników. W drugich, które odbyły się w roku 1980 w norweskim Geilo, Polacy udziału nie wzięli, jednak w kolejnych, w roku 1984 w Innsbrucku w Austrii, naszych sportowców z niepełnosprawnością było już 16.

Podczas zimowych igrzysk olimpijskich w Sarajewie rozegrano pokazowy paraolimpijski slalom gigant. W pokazie wzięło udział 30 alpejczyków jeżdżących na jednej narcie. Cztery lata później – w 1988 roku w Seulu – letnie igrzyska paraolimpijskie po raz pierwszy zorganizowano na tych samych arenach, na których rywalizowali olimpijczycy.

Paraolimpijczycy zimowi musieli na to trochę poczekać. Pierwsze zimowe igrzyska paraolimpijskie rozegrane tuż po olimpijskich, na tych samych obiektach odbyły się w norweskim Lillehammer w roku 1994. Wtedy też po raz pierwszy rozegrano paraolimpijskie zawody w biatlonie i turniej hokeja na sledżach. Do konkurencji alpejskich dołączono supergigant. Ale nie ten moment stanowił prawdziwy przełom.

Fot.: Wikimedia Commons

W Nagano 1998 i Salt Lake City 2002 polscy reprezentanci zdobyli łącznie 5 medali. Te ostatnie, w Stanach Zjednoczonych, były jednak ostatnimi igrzyskami rozgrywanymi według starych zasad, uwzględniających bardzo dużą liczbę kategorii startowych. Liczbę tę ograniczono do trzech podstawowych: zawodników stojących, siedzących oraz niewidomych i niedowidzących. W ramach każdej z kategorii wprowadzono przeliczniki dla każdego rodzaju niepełnosprawności. To właśnie dzięki nim narciarz niewidomy może konkurować z narciarzem niedowidzącym; czas przejazdu każdego z nich mnożony przez odpowiednią liczbę, według przelicznika procentowego, co przekłada się na właściwy wynik końcowy, a rywalizacja odbywa się w ramach jednej grupy startowej. Efektem tej dość radykalnej zmiany jest dużo większa widowiskowość zawodów paraolimpijskich – zarówno dla kibiców na trasie, jak i widzów przed telewizorami.

Pierwszymi igrzyskami rozgrywanymi w nowej formule były IX Zimowe Igrzyska Paraolimpijskie Turyn 2006. Polska kadra, startująca w okrojonym składzie, miała przed sobą bardzo trudne zadanie. Udało nam się jednak zdobyć dwa medale. Katarzyna Rogowiec, występująca w kategorii narciarek biegaczek stojących, wygrała dwa biegi: na 5 km techniką dowolną i na 15 km – klasyczną. W 2010 r. w Vancouver Rogowiec zdobyła kolejny medal – brązowy – w biegu na 15 km techniką klasyczną. Był to jedyny polski medal paraolimpijski zdobyty w Kanadzie i trzeci po wprowadzeniu przez Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski nowych zasad, które przyczyniły się do znacznej profesjonalizacji zimowych konkurencji paraolimpijskich. Proces ten będziemy kontynuować podczas igrzysk w Soczi; pierwsze, na których zobaczymy snowboard paraolimpijski.
 

Głównym sponsorem serwisu Soczi 2014 jest: