W senacie o finansowaniu asystenta osoby niepełnosprawnej

Senacka Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji rozpatrzyła 28 listopada br. indywidualną petycję w sprawie ustawowego wprowadzenia na polski rynek pracy zawodu asystenta osoby ze znaczną niepełnosprawnością.

Barbara S., matka córki z niepełnosprawnością ruchową, domaga się w petycji uregulowania statusu asystenta osoby z niepełnosprawnością. Według niej, konieczne jest rozdzielenie funkcji opiekuna osoby z niepełnosprawnością, która potrzebuje całodobowej opieki, od funkcji asystenta, który wspiera i służy pomocą takiej osobie w trudnych sytuacjach. Barbara S. postuluje, aby asystent był opłacany, posiadał ubezpieczenie społeczne oraz prawo do urlopu.

- Obecnie zawód asystenta osoby z niepełnosprawnością jest uregulowany na poziomie aktów wykonawczych do rozporządzenia MEN w sprawie klasyfikacji zawodów z 2001 r. Wymagania formalne wobec wykonujących tę funkcję reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2005 r., które mówi o tym, że asystent winien mieć wykształcenie średnie oraz ukończony kurs na asystenta osoby niepełnosprawnej – przypomniała na posiedzeniu Komisji Marzena Krysiak z senackiego Biura Komunikacji Społecznej.

Podkreśliła, że głównym problemem jest brak regulacji tych kwestii w Ustawie o rehabilitacji społecznej, co pociąga za sobą problem w określeniu źródeł finansowania wykonywania tego zawodu.

– Obecnie usługi asystenta realizowane są tylko w niektórych większych miastach i finansują je organizacje pozarządowe, które ubiegają się o takie środki w PFRON bądź starostwa – powiedziała Krysiak.

W Polsce obecnie funkcjonują trzy modele usług asystenckich: asystent osoby z niepełnosprawnością intelektualną bądź zaburzeniami psychicznymi, asystent osobisty osoby z niepełnosprawnością ruchową, słuchową, wzrokową oraz trener pracy, wspierający w podjęciu zatrudnienia. Równocześnie funkcjonują w Polsce szkoły, w których można uzyskać tytuł licencjata w zakresie usług asystenckich.

– Rynek pracy jest więc przygotowany do kształcenia asystentów osób z niepełnosprawnością – zaznaczyła Krysiak.

Biuro Komunikacji Społecznej rekomendowało więc możliwość podjęcia prac legislacyjnych w tym obszarze. Przewodniczący senackiej Komisji, za zgodą zgromadzonych senatorów, podjął decyzję o zwróceniu się do Biura Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych z pytaniem o podjęte w tym zakresie działania lub plany z nimi związane.