Będą świadczenia dla niepełnosprawnych sportowców

Przedstawiciele wszystkich klubów parlamentarnych w miarę pozytywnie ocenili w czwartek 7 września 2006 r. poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej z 18 stycznia 1996 r. Zgodnie z projektem, świadczenia pieniężne z budżetu państwa otrzymywać mają medaliści igrzysk paraolimpijskich oraz Światowych Igrzysk Głuchych. Świadczenia takie otrzymują obecnie pełnosprawni medaliści igrzysk.

Warunkiem otrzymania świadczenia są: zdobycie medalu, ukończenie 40 lat, zakończenie kariery sportowej, posiadanie polskiego obywatelstwa, stałe miejsce zamieszkania na terytorium RP lub innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a także niekaralność za przestępstwa umyślne. Systemem świadczeń objęci być mają wszyscy medaliści paraolimpiad i Światowych Igrzysk Głuchych, którzy stawali na podium imprez rozgrywanych od 1992 roku. Data wynika z faktu, że dopiero od początku lat dziewięćdziesiątych unormowane zostały zasady rywalizacji sportowców niepełnosprawnych. Poselski projekt nie obejmuje uczestników Olimpiad Specjalnych, gdyż nie jest w nich prowadzona oficjalna klasyfikacja medalowa.

Świadczenia mają być przyznawane przez ministra sportu na wniosek osoby uprawnionej. Według szacunków, wszystkie kryteria uprawniające do otrzymania świadczeń spełniają obecnie 43 osoby. Przy średniej wysokości świadczenia 2380 zł, roczne obciążenia budżetu, wynikające z tego tytułu, mogą wynieść około 1,3 mln zł. Świadczenia mają być przyznawane dożywotnio, niezależnie od aktualnego statusu finansowego osoby uprawnionej.

Do projektu zgłoszono poprawki, wrócił on więc do Komisji Kultury Fizycznej i Sportu. Zastrzeżenia wzbudził m.in. limit wieku. Sugerowano, by obniżyć go do 35. lub nawet 30. roku życia. Limit 40 lat ustalono ponoć po konsultacjach z Polskim Komitetem Paraolimpijskim. Wielu sportowców niepełnosprawnych największe sukcesy osiąga w wieku 35-45 lat. Ponieważ zaś warunkiem otrzymania świadczenia jest zakończenie kariery sportowej, obawiano się, że obniżenie limitu wieku mogłoby spowodować szybsze odchodzenie osób niepełnosprawnych od sportu, by wcześniej nabyć prawo do świadczenia.

Proponowano również, żeby w przypadku śmierci uprawnionego do świadczenia, które było jedynym źródłem utrzymania jego rodziny, było ono przekształcane w rentę rodzinną. Kontrowersje wzbudził zapis mówiący o objęciu świadczeniami sportowców, którzy zdobyli medale w imprezach dopiero po 1992 r. Sugerowano, by świadczeniami objąć wszystkich medalistów igrzysk paraolimpijskich od 1972 roku, od którego Polacy biorą w nich udział.

W takim wypadku, uprawnienia do świadczeń, włącznie z medalistami Światowych Igrzysk Głuchych, mogło by nabyć około 230 niepełnosprawnych sportowców.

Opracowanie: Tomasz Przybyszewski
Źródło: sport.onet.pl

Przeczytaj także:

Sport drugiej kategorii
Mimo przemian społecznych w naszym kraju sport osób niepełnosprawnych nie może zadomowić się w powszechnej świadomości. Sami sportowcy niepełnosprawni narzekają, że nie traktuje się ich jak prawdziwych sportowców, lecz jedynie potrzebujących rehabilitacji.