Helena Keller. Kobieta, która zmieniła świat. Trwa Międzynarodowy Tydzień Wiedzy o Osobach Głuchoniewidomych

Urodziła się 27 czerwca 1880 roku w miejscowości Tuscumbia w stanie Alabama. Nie miała dwóch lat, gdy na skutek choroby straciła wzrok i słuch. Stała się jednak znaną pisarką i ikoną ruchu walki o prawa osób głuchoniewidomych i z niepełnosprawnością. Helena Keller jest jedną z najbardziej inspirujących postaci XX wieku. Na jej cześć, w rocznicę jej urodzin ustanowiono Międzynarodowy Tydzień Wiedzy o Osobach Głuchoniewidomych.

Pozbawiona możliwości typowej komunikacji dziewczynka poznawała świat innymi zmysłami – dotykiem, węchem. Dotykała dłoni innych ludzi, by w ten sposób dowiedzieć się, co i jak robią. Naśladując te ruchy, mogła wykonywać niektóre czynności, jak dojenie krów. Jednak z wiekiem niemożność skomunikowania się z Helen była coraz większym problemem.

Nauczycielka zmieniła wszystko

By umożliwić córce rozwój, tuż przed jej siódmymi urodzinami rodzina zatrudniła prywatną nauczycielkę – Annę Sullivan, która była absolwentką Instytutu Perkinsa dla Dzieci Niewidomych w Bostonie.

Osoby głuchoniewidome posługują się różnymi rodzajami komunikacji. Jednym ze sposobów jest dotykowe oznaczanie liter na dłoni. Można w ten sposób tworzyć bardzo złożone komunikaty. U Heleny wprowadzenie tej metody komunikacji zaczęło się... od pompy wodnej.

Anna Sulivan zaprowadziła Helenę do takiego urządzenia i wypompowała wodę na jej dłonie. Podczas wykonywania tej czynności „napisała” na jej dłoni poprzez sygnały dotykowe słowo „water” (ang. „woda”). Powtarzała tę czynność tak długo, aż Helena zrozumiała, że pojedyncze znaki to litery.

Sukces finansowy

Gdy Helena opanowała podstawy komunikacji, jej życie zmieniło się o 180 stopni. Szybko nauczyła się czytać i pisać za pomocą alfabetu Braille’a, a także dotykowego odczytywania mowy z ust za pomocą opuszków palców. Nauczyła się także mówić.

W 1888 roku Helena, z pomocą swojej nauczycielki, rozpoczęła naukę w Instytucie Perkinsa, następnie, w 1894 roku, w Szkole Wrighta-Humasona dla Głuchych w Nowym Jorku.

W 1902 roku Helena Keller napisała autobiografię zatytułowaną „Historia mojego życia”. Pozycja ta była ogromnym sukcesem finansowym, dwa lata później ukazała się m.in. w Polsce.

Życie gotowym scenariuszem

Helena Swoje doświadczenia wykorzystała w walce o prawa mniejszości. Jako socjalistka i działaczka związkowa domagała się równouprawnienia kobiet i wyższych płac dla robotników. Pomogła także w założeniu Amerykańskiej Fundacji na rzecz Niewidomych.

Helena podróżowała po kraju, wygłaszając liczne wykłady. Napisano o niej kilka książek, o jej życiu nakręcono parę filmów. W końcu stała się tak słynna, że była zapraszana za granicę – przyjmowano ją z wielkimi honorami na zagranicznych uniwersytetach. W 1932 roku została wiceprezesem Królewskiego Narodowego Instytutu dla Niewidomych w Wielkiej Brytanii.

„Nie wolno zgadzać się na pełzanie, gdy czujemy potrzebę latania” – mówiła.

Po jej śmierci w 1968 roku założono na jej cześć organizację – Helen Keller International, która na całym świecie wspiera osoby z niepełnosprawnością wzroku i walczy z problemem głodu.

Życie Helen Keller zainspirowało wielu twórców, m.in. Williama Gibsona, który napisał o niej nagrodzoną Pulitzerem sztukę teatralną. W 1962 r. premierę miał film „Cudotwórczyni”. Warto zaznaczyć, że aktorki wcielające się w Helenę (Patty Duke) i Annę (Anne Bancroft) otrzymały za te role Oscary.

27 czerwca – dzień urodzin Heleny Keller – jest elementem Międzynarodowego Tygodnia Wiedzy o Osobach Głuchoniewidomych. Warto dowiedzieć się więcej, choćby na Facebooku na fanpage’u Głuchoniewidomi – poznajmy się.